Urriaren 24an, ostiralean, José Ramón Scheifler Amézaga gogoratzeko bildu ginen, bilbotar ospetsua, zeinaren bizitzak familia-sustraien, bokazio espiritualaren eta ezagutzarekiko maitasunaren arteko batasuna islatzen duen.
1920an jaio zen, Barroeta Aldamar kalean, maitasunez, ikasketaz eta itxaropenez betetako etxe batean. Etxe hori izan zen bere lehen eskola: batasun lekua, hitz partekatuen lekua, isilune esanguratsuen lekua.
Familiarengandik jaso zituen bere lanaren indarra eta fedearen ausardia. Bere aitona, Gustav Scheifler, Bohemiatik etorri zen, Bilboko burdin eta industria barrutiak erakarrita. Bertan errotu zen, geroago José Ramónek egingo zuen bezala, bere ondarea konpromiso eta bokazio bihurtuz.
Bere haurtzaroa xumea eta alaia izan zen: Berástegui eskolak, De La Salle anaiak, Albia lorategietan jolasean, etxean irakurketa amaigabea. Orrialde horietan, ezagutza zerbitzu mota bat, maitasun mota bat izan zitekeela aurkitu zuen.
Bere bidea laster batu zen Jesusen Lagundiarekin, baita bere anaia batzuenarekin ere. Bertan, fedea bizitzeko modu sakona aurkitu zuen: hausnartuz, irakatsiz eta besteen zerbitzura jarriz.
Deustuko Unibertsitatean , haren presentziak akademikoa baino haratago doan arrastoa utzi zuen: gizatasunaren irakasle izan zen, koherentziaren lekuko, egiaren bilatzaile nekaezina.
Bere bizitza, laburbilduz, sustraien eta horizonteen sintesi bat izan zen: Barroeta Aldamarren seme bitxia, irakaskuntzari eskainitako jesuita, ikasteari inoiz utzi ez zion gizona.
Gaur, hura gogoratzen dugunean, geure buruari ere begiratzen diogu: zer arrasto utzi nahi dugu? Nola bihurtu gure bizitzak ondare?
Omenaldia egiteaz gain, esker oneko gaude haren adibideagatik, unibertsitateak —fedeak eta bizitzak bezala— besteen zerbitzura dagoenean bakarrik zentzua duela uste dugunontzat inspiratzen jarraitzen baitu. Mila esker.
Juan José Etxeberria, Deustuko Unibertsitateko errektorea
